Serial inny niż wszystkie - Wiktoria, czyli jak biografia zmienia się na ekranie

Uwielbiam oglądać seriale! - takie zdanie w dzisiejszych czasach nie budzi ani zaskoczenia, ani zdumienia. Ba! Orientowanie się w najnowszych produkcjach zagranicznych wytwórni to wręcz spora zaleta, gdyż bez problemu odnajdziesz się w towarzystwie innych geeków "Gry o tron", "Doctora Who"czy "Sherlocka" bądź nawet zrozumiesz wiele kulturowych aluzji zawartych już nie tylko w środowiskach bliskich danej fabule.

Ja jednak wyłamuję się spośród rówieśników tym, że preferuję POLSKIE seriale i to te, które inni z mojego rocznika omijają przeważnie szerokim łukiem. M jak miłość, Barwy szczęścia, O mnie się nie martw, Ranczo ( :C), Komisarz Alex, Ojciec Mateusz. Ostatnio do mych "zasobów" dołączyły również Belle Epoque (mnie tam się naprawdę podoba!) oraz... no właśnie. Produkcja, o której Wam dzisiaj pokrótce opowiem pod względem koncepcji... dostałaby niespecjalne oceny. Trudno bowiem wymagać oryginalności od serialu historycznego. I nawet jeśli wielu widzów historie, w których ogromną rolę gra właśnie historia porządnie odstraszają, ten powinien stanowić wyjątek. Zdecydowanie!

Źródło: LINK

"Wiktoria", bo o niej właśnie mowa, od jakiegoś czasu pojawiała się na TVP 1, w piątki, po 20. Jak już wspomniałam, nie interesuję się zagranicznym światem seriali, tak więc też tytuł ten do tej pory był mi zupełnie obcy. Ale jak to przeważnie bywa: leci coś nowego, obejrzę pierwszy odcinek, zobaczę, ocenię. A potem już, tydzień po tygodniu, siada się wręcz odruchowo przed telewizorem i wsiada do pociągu w stronę XIX-wiecznej Anglii. Chociaż najchętniej nabyło by się bilet w jedną stronę.

Wiktoriański Londyn to czas, przestrzeń owiana ogromną tajemnicą, której mgiełka bardzo przyjemnie wplata się w fabuły książek: kryminalnych, obyczajowych, a nawet fantastycznych. Można znaleźć nawet takich fascynatów, sięgających po tekst bądź film TYLKO ze względu na dany motyw: jakże klimatyczny, specyficzny, wręcz magiczny. A jak sprawdziła się produkcja, w której wszystko kręci się, że tak to ujmę, u źródła, czyli obserwując losy samej angielskiej królowej? Co najmniej znakomicie!

Sam przebieg historii to po prostu przeniesienie na ekran losów Wiktorii Hanowerskiej, nazwanej przez matkę Alexandryną (nie dziwię się, że pierwsze imię nie przypadło jej do gustu!). Dla miłośników wiernego odwzorowywania faktów, serial miałby zapewne zbyt wiele niedopowiedzeń oraz zbyt mało... konkretów, jednak, dzięki temu, trafia do znacznie szerszej publiki, co trudno jednoznacznie skrytykować. Z drugiej strony, nie ma mowy o płaskiej, naciąganej bajce o księciu oraz księżniczce - wystarczy przyjrzeć się kilku kadrom, by mieć pewność, że praca nad filmem przyniosła oczekiwane, porządne efekty.

Cały film opiera się na ośmiu, godzinnych odcinkach, z których każdy skupia się na innym przedziale lat z życia Driny. I tak, jak pierwszy epizod rozpoczyna się od ogłoszenia śmierci dotychczasowego władcy, przejmowania tronu przez naszą, 18-letnią bohaterkę, tak ostatni, zdradzę w sekrecie, podgląda perypetie Wiktorii, oczekującej ze swym mężem dziecka. Początkowo, poczułam się nawet zaskoczona małą... rozpiętością czasową - zgon Wilhelma IV nastąpił w czerwcu 1837r., a pierwsza córeczka królowej przyszła na świat w listopadzie 1840r., zatem oba krańcowe wydarzenia dzieliły jedynie 3 lata! Mimo to, w akcji dzieje się mnóstwo, a widz uczy się biografii władczyni fragment po fragmenciku. (dla tych spragnionych wiedzy, na początku października ubiegłego roku ogłoszono powstawanie 2. sezonu serialu!).

Źródło: LINK

A właśnie! W śledzeniu losów postaci historycznych najbardziej lubię właśnie tę prozaiczną "naukę przez przyjemność". W rzeczywistości nie nazwałabym chyba tego, mimo wszystko, nauką. Ja po prostu chłonę nowe informacje, które przestają kojarzyć mi się z suchą treścią podręcznika, a z żywymi, wręcz przeżytymi na własne oczy sytuacjami: niebezpiecznymi przejażdżkami królowej po mieście, rozmowami z premierem, jej dobrym przyjacielem, lordem M., pierwszymi "podrygami" kolei, testowanej przez męża Wiktorii, księcia Alberta. Naturalną koleją rzeczy staje się zatem zapamiętywanie tych momentów na znacznie dłuższy czas, a nawet lepsze rozumienie realiów: nie otrzymujemy bowiem porcji wiedzy odtąd-dotąd, ale całe... danie, z którego wybierzemy, to, na co mamy ochotę. (czy zjemy całego schaboszczaka, samą marchewkę czy może skupimy się na ziemniaczkach. :D).

Aspekt historii, którym od zawsze najbardziej się interesowałam to obyczajowość. Chociaż ani daty, ani ciągi przyczynowo-skutkowe nie sprawiały mi większych problemów, właśnie kwestie społeczne: rozwoju, wprowadzanych zmian w środowiskach, wzbudzały moją ciekawość. Stąd też, serial trafił dla mnie w dziesiątkę! Bowiem poza najważniejszymi wydarzeniami, zarysowującymi realia akcji, fabuła jest bogata w sceny mniej istotne z punktu widzenia dziejów powszechnych, ale z pewnością nadające klimatowi niepowtarzalnego charakteru. Czytanie żartów w gazecie, bale maskowe, tworzenie przysmaków dla pałacowych mieszkańców, a nawet ówczesne metody antykoncepcji! Twórcy nie poskąpili nam także urywków z życia bohaterów pobocznych, wywodzących się ze służby w pałacu - pośród nich rozwinie się nie jeden wątek miłosny, zostanie poruszony problem ubóstwa, warunków w podłych dzielnicach Londynu. W dalszym ciągu jednak, otrzymujemy życiorysy postaci z krwi i kości, zatem zamiast suchej notki biograficznej, sięgamy po ich przyziemne, lecz niecodzienne z naszej perspektywy, zajęcia, obowiązki oraz sposoby spędzania... wolnego czasu. Jednym słowem: zbiór ciekawostek niedostępnych w najmądrzejszych książkach naukowych.

Nie sposób nie wspomnieć o spostrzeżeniach kobiecego oka: stroje, suknie, a przede wszystkim fryzury królowej zapamiętam chyba najdłużej spośród wszystkich elementów wizualnych. Charakterystyczne warkocze wokół uszu, upięcia z białymi kwiatami - trudno choćby wyobrazić sobie, ile czasu Wiktoria musiała spędzać w towarzystwie garderobianych na codziennej toalecie. (I ile czasu fryzjerzy poprawili włosy Jenny Coleman!). A jednak to wszystko składa się na wiarygodność produkcji oraz skrupulatność charakteryzatorów, scenografów w odtworzeniu tamtych czasów. Przecież kto nie lubi szczegółów i szczególików (to to, na co kobiety najczęściej i najchętniej zwracają uwagę!).

Jeśli nie interesuje Was historia, nie macie głowy do kostiumów i innych fatałaszków, musicie przynajmniej skosztować muzyki serwowanej nam w iście epickim stylu! Trąby, chór, skrzypce - wszystko misternie połączone, splatane, budując kompozycję tak tajemniczą, chłodną, a zarazem emocjonalną. Jak dla mnie: majstersztyk!

Rzadko piszę o serialach, gdyż wątpię, by relacja z co trzeciego odcinka "Ojca Mateusza" zaowocowałaby szczególnym poszerzeniem jego grona widzów. W przypadku "Wiktorii" natomiast, nie mogłam przejść wobec tej produkcji obojętnie, bez słowa pochwały. Chociaż w zasadzie on jej nawet nie potrzebuje: wystarczy, że robi, to, co było w zamierzeniu jego twórców. Przekazuje, zachęca, fascynuje i pochłania. A skąpa dawka działa jak motor do zagłębiania się, szukania. I już jesteśmy wplątani bez reszty.