niedziela, 15 stycznia 2017

Tamora Pierce - Klątwa opali - dla fanów kolorów, morderstw i "Królowej Tearlingu"

Ile razy zdarzyło Ci się przebiec przez placyk wypełniony drepczącymi po nim gołębiami? Bądź chociażby tupnąć na jednego z nich nogą, gdy ten zbliżył się niepokojąco blisko do Twojej stopy? Na pewno zrobiłeś to przynajmniej raz, nawet odruchowo. Zatem wiedz, że właśnie w tamtym momencie, odgoniłeś istotę, która możliwe, że chciała Ci coś powiedzieć. A właściwie nie ona, tylko dusza zmarłego, która tkwi w ciele tego pospolitego ptaka. Dowiedziałbyś się o zbrodni, która zabrała w ciemną otchłań nieznanego Ci nieszczęśnika bądź, co gorsza, usłyszałbyś historię porwanego dziecka, szukającego "po drugiej stronie" swojej mamy. A tak.. skoro wolałeś zdążyć na autobus, wszystko przepadło. I żeby poznać zdolności szarych gołębi, pozostaje Ci sięgnąć po "Klątwę opali" Tamory Pierce.


Powieść, której główną bohaterką, jak głosi podtytuł, jest 16-nastoletnia Rebecca Cooper, łączy w sobie cechy fantastycznego świata średniowiecza oraz dwupoziomowego kryminału.
Dziewczyna, dołączając do Gwardii Starościńskiej, czyli odpowiednika dzisiejszej.. policji/straży miejskiej, jako Szczenię szkoli się na pełnoprawnego Psa, korzystając z nauk udzielanych jej przez parę: Tunstalla i Goodwin. Jej obowiązki ograniczałyby się do zwyczajnego "podaj, przynieś, chodź z nami, obserwuj", gdyby nie to, że sama Rebecca posiada niezwykły, niespotykany dar, objawiający się budzącymi niepokój, jasnymi oczami. Potrafi ona bowiem komunikować się z duszami zmarłych, właśnie za sprawą przylatujących do niej gołębii. Dzięki tej przypadłości, wplątuje ona siebie oraz dwójkę swoich mentorów, a co za tym idzie sporą część Gwardii Starościńskiej w dwie spore afery. Z Z jednej strony, ktoś zatrudnia do wydobywania drogocennych opali ognistych, kilku mężczyzn, których po kilku dniach zabija, by pozbyć się dowodów zbrodni. Natomiast z drugiej, w mieście zaczynają chodzić słuchy o legendzie Węża Cienia, porywającego dzieci, przestającej być legendą. I właśnie takim wyzwaniom czoła stawi nasza młoda bohaterka.
Ta książka pozostawała dla mnie niespodzianką do samego końca - nigdy wcześniej o niej nie słyszałam, nie planowałam jej zakupu. Jak to najczęściej bywa: wpadła do mojego koszyka prawie, że przypadkowo - biedronkowe promocje, ciekawie brzmiący tytuł za 9zł, niewielkie ryzyko, a spora szansa. Chociaż do tej pory nie zagłębiałam się aż tak głęboko w świat typowej fantastyki, ograniczając do świata pałaców, książęcych romansów, postanowiłam dać "Klątwie" okazję do zaskoczenia mnie nowym światem, nietypowym podejściem do historii (ale ze mnie dobrodziejka!). Czy skorzystała?

Na wstępie dam jeszcze drobną wskazówkę, którą chętnie sama bym zastosowała, gdybym o niej.. cóż.. wiedziała. Zanim zaczniecie czytać, zerknijcie na ostatnie strony egzemplarza. Znajdziecie tam słowniczek, czyniący początki z losami Rebbeci co najmniej 5 razy przyjemniejszymi. Bowiem wrzucenie na głęboką wodę swoich umiejętności zapamiętywania trudnych nazw, okazało się dla mnie nie lada bolesne.

Przede wszystkim, zaznaczę, że mizerna ze mnie fanka formy pamiętnikowej - ani nie zwracam uwagi na nagłówki z datą, ani nie uzupełniają one dla mnie akcji o istotny element. Skoro są, to niech będą, co najwyżej dzielą mi treść na rozdziały, dzięki czemu nie wczytuję się w powieść do rana (do końca rozdziału i spać!). W przypadku książki Pierce, oceniam ich zastosowanie raczej obojętnie: dzieliły historię na kolejne dni, ale zupełnie nie przejmowałam się tym, czy wędrujemy z bohaterami w kwietniowym czy majowym słońcu. 

Właśnie! Pamiętnik oznacza pierwszoosobówkę, a ta z kolei zapowiada nam z góry uzewnętrznianie się głównej bohaterki - ale w jakiej ilości? Jak dla mnie: idealnie wyważonej. Choć nie stronię od romansów, w których zostają przeważnie szczegółowo omawiane wszystkie elementy garderoby obiektu westchnień, w tym przypadku, pozostawałabym mocno niezadowolona gdyby Rebecca, zamiast skupić się na walce z podejrzanym typkiem, streszczałaby, w jaką kratkę osobnik miał koszulę. Właściwie same jej przeżycia, związane z życiem "prywatnym" odłożone zostały na boczny tor bocznego toru - wplątują się wtedy, gdy już naprawdę nic innego się nie dzieje. Zatem romantyzmu dostajemy tyle, co kot na płakał - a jednak, nawet ja, nie znajdywałam przez to powodów do płaczu. 

Wszystko za sprawą świata przedstawionego, któremu, w tej powieści, zostało nadane zupełnie nowe znaczenie, gdyż faktycznie jest przedstawiony naprawdę barwnie, szczegółowo, wręcz wszechstronnie. Autorka nie prezentuje nam wycinka miasta, akurat potrzebnego do stworzenia głównego wątku, a oferuje znacznie więcej: przepełnioną karczmę, proszącą się o codzienną bijatykę, pachnące świeżymi wypiekami kramy oraz inne, również mniej przyjemne obrazy i zapachy. Formują one na tyle różnorodne miasto, że nawet najmniej charakterystyczni bohaterowie, dzięki temu gdzie i jak żyją, stają się bardziej wyraziści, zyskują pierwiastek zagubionej charakterystyczności. A wtedy krąg podejrzanych, rozszerzany przez nas i naszych książkowych detektywów, nie wygląda jak spis bezkształtnych nazwisk, a zbiór kilku różnych środowisk, otoczeń, motywów oraz motywacji.

Ponadto, korzystając z mojej rozległej, muzycznej wiedzy, po lekturze stwierdziłam, że ta książka to istne legato: płynie swoim tempem, oferując czytelnikowi wszystko, ale w swoim czasie. Czy bohaterowie odpoczywają w swoim towarzystwie na śniadaniach w mieszkaniu Rebecci, czy wybierają się po worek szczęścia do Łotra, czytelnik korzysta z opisywanych wydarzeń, przeżywając je na równi z postaciami. Nie czeka na przełomowy zwrot, dzięki czemu te, stają się zdecydowanie bardziej niespodziewane. 

Czytałam już kryminały Agathy Christie, Conan Doyle'a - rasowe angielskie opowieści, kryminały zakrawające o thriller, z nutką grozy, kryminały będące jedynie pobocznym wątkiem romansu, przygodówki bądź lekkiej fantastyki. Po wątek detektywistyczny tak głęboko zakorzeniony w średniowieczno-magicznych realiach sięgnęłam po raz pierwszy. Co prawda, "Klątwa opali" kilkakrotnie przypomniała mi pod względem treści, w którą początkowo trudno się wgryźć oraz walecznej, acz niedocenianej bohaterki, "Królową Tearlingu" Eriki Johansen. Pomimo tego, stanowi powieść... inną: zbudowaną na standardowych,  pospolitych podwalinach, ale w klimacie sięgającą zupełnie nowych gwiazd: ciekawych postaci, świeżych sposobów prowadzenia przeplatających się wątków oraz codzienności wymieniającej się z napięciem zwrotów akcji. 

Ilość stron: 503
Wydawnictwo: Jaguar
Cena okładkowa: 43,90 zł
Cena zakupu: 8,99 zł

Więcej zdjęć:


10 komentarzy:

  1. Brzmi bardzo ciekawie - zwłaszcza fragment o gołębiach :D myślę, że na pewno mi się spodoba, więc na pewno dam jej szansę ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Naprawdę? Mnie te gołębie wprost momentami przerażały. :D
      Ale szansę dać warto. :)

      Usuń
  2. Czytałam tę książkę z trzy lata temu i wiem, że nie spodobała mi się,ale, kurczę, nie mogę sobie przypomnieć, co takiego złego tam było ;).

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Faktycznie, może się wydać dość specyficzna, więc chyba to to. :)

      Usuń
  3. Po twojej recenzji nasuwa mi się jedno słowo: CHCĘ <3 Serio, tak czytam kolejne akapity i "chcę, chcę, chcę" :P
    Ja czasem zwracam uwagę na te daty czy np. upłynęła jakaś sensowna ilość czasu między poznaniem, a wyznaniem miłości np., o ile już czytam pamiętnik :P

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To nie "chcij" tylko czytaj! :D
      Ale tam po prostu wszystko działo się dzień po dniu. :c

      Usuń
  4. Bardzo dobrze tę książkę wspominam!

    OdpowiedzUsuń
  5. Pierwszy raz słyszę o tej książce, chyba muszę częściej zaglądać do Biedronki :D Cóż, fanką form pamiętnikowych też nie jestem, ale po tę książkę może keidyś, jak będzie okazja, sięgnę :)
    Pozdrawiam,
    BlueSpark z Niebieskich Iskier

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Biedronka skarbnicą zapomnianych książek :D

      Usuń

░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░

Będzie mi bardzo miło, jeśli skomentujesz ten post.
Proszę, byś wcześniej jednak go przeczytał/a bądź przynajmniej przewertował/a wzrokiem. :)

Zależy mi na szczerych opiniach, pytaniach, wątpliwościach i komentarzach. Możesz zostawić link swojego bloga - ale przede wszystkim przekaż mi swoją, wartościową ocenę.

Nie masz pomysłu na ciekawy komentarz? Napisz:
→ czy czytałeś/aś książki, o których piszę w poście?
→ czy owe lektury Ci się spodobały?
→ czy masz ochotę je przeczytać?
→ czy podoba Ci się pomysł na post?
→ czy przyjemnie czytało Ci się napisany przeze mnie tekst?
→ czy masz inny pomysł na post, który by Cię zaciekawił?
→ co będziesz czytał/a w najbliższym czasie? (albo co czytasz teraz?)
→ jak Ci mija dzień? :)
→ co słychać na Twoim blogu?



Z góry dziękuję za każde zdanie - dzięki nim mam szansę pracować nad swoimi!

░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░